در بخشي از اين شماره نشريه «راه و ساختمان» در مقاله‌اي با عنوان «جايگاه تكنولوژي در معماري ايراني» آمده است: «سيستم‌هاي سازه‌اي به كار گرفته شده در معماري معاصر ايران از تنوع بسيار كمي برخوردار است؛ استفاده از دو نوع مصالح عمومي - فولاد و بتن - در ساخت قاب‌هاي ساختماني اعم از تيرها، ستون‌ها و سقف‌ها به صورت ابتدايي و با كيفيتي نازل متداول است.

استفاده از آجر هنوز از عناصر اصلي جدا كننده در ديوارها و سقف‌ها مي‌باشد و استفاده از دو سيستم اجرايي سقف‌ها - طاق ضربي و تيرچه بلوك - بسيار متداول است.

هر چند كه سيستم تاق ضربي - تركيب آهن و آجر - از نظر بسياري از كارشناسان بسيار خطرناك و خارج از استانداردهاي فني است؛ بنابراين بهره‌گيري از چنين سيستم‌ها و مصالحي عدم جسارت معماران در ابداع و به كارگيري سيستم‌ها و مصالح نوين كيفيت نازل و هزينه بسياري را در آثار معماري سبب شده است.»

در بخش ديگري از اين مقاله به قلم دكتر عباسعلي شاهرودي، عضو هيات علمي دانشگاه مازندران آمده است: « معماري براي بر پا شدن و جاودانه ماندن نياز به تكنولوژي مناسب خود در سه عرصه دانش‌، فرايند و توليد دارد.

معماري گذشته ايران واجد اين خصوصيات بوه و يك عوامل دوام، و زيبايي آن نيز به شمار مي‌رود.اما معماري معاصر ايران حداقل بهره را نيز در اين عرصه نداشته است. لذا بايد براي تحول در هر سه عرصه فوق در حوزه آموزش و عمل تلاش كرد.»

در بخش ويژه استان مازندران نيز مطالبي نظير «جايگاه تكنولوژي در معماري ايراني»، «فضاي شهري در گذر زمان»، «مازندران اولين شعبه انجمن بتن ايران» و «گزارش دومين دوره مسابقات بتن دانشگاه مازندران» به رشته تحرير در آمده است.